Lustra

Nie odnajduję się już w lustrze
nie odnajduję w nim swojej twarzy
usta zdają się milczeć
oczy zaczynają mówić
a wtedy

wirują trąby powietrzne
zawala się dom publiczny
w nim krzyż spada
a ludzi tutaj nie ma
nie ma modlitwy
nie ma
tylko puste
a właściwie to
ich też już nie ma
tylko

matka trzyma dziecię
trzyma bardzo mocno
w świecie w którym nie ma oklasków
i złotych zębów
dziecko nie płacze
dziecko nie płacze
nie

sutek stanął w gardle
i stanęło serce
w lustra odbiciu
które nazywamy ja


donki chote

Czekanie

Czekanie

Całą noc czekałem

By zobaczyć rankiem

Sine blizny świtu

Ciemne szwy nocy

I pustkę przezierającą

Zębatym cieniem

W głąb mojej wiary

19/20 czerwca 2013

~~ MrCrowley

pod strupem nocy

już cała przestrzeń 

stwardniała pod smołą

i my – świetliste posągi

podajesz mi rękę

wyciągasz zapałkę

smak siarki masz na języku

za moment

wybuchnie

czerwone słońce poranka

L.J. Grafoman

Fantazmaty

Fantazmaty

             Kamilowi Pietrzykowi poświęcam
 

Zobaczyłem dziś Kamila Pietrzyka

W szarym prochowcu na korytarzu

Uniwersytetu

Wyglądał on bez przesady jak Bogart

Jak Ricky ze łzawej i czarno-białej

Casablanki

Jak zawsze niezawodnie z piękną kobietą

Z pulpitu monitora zęby lśniące białe

Szczerząc do mnie

Zauważył mnie – skinął znacząco głową

Gdy wychodziłem odwróciłem się

By sprawdzić czy wciąż na twarzy ma

Ten swój papierowy uśmiech

~~ MrCrowley

Wiadomość w szklance

Wiadomość w szklance


To tutaj
gdzie sen wolne stawia kroki
prosząc by wytchnienia zaznał smak
pisząc śmierć na łóżko ścieka farba
z tych sufitów których imię nosi strach

i cisza
rozchodzi się po kątach
w środku zaś schizofreniczny pies
on woła tak aż spadną wszystkie lampy
byś nie mógł dłużej biec
i w ciemność wpadł wśród której tylko
łóżka wąski ślad

więc sięgasz nadgarstkiem ruchem dłoni
tłuczesz szkło zostawiasz ślady
rozpinasz koszulę układasz dokładnie
ostatnim gestem tchnieniem zasłaniasz sobie usta


donki chote

Deizm

Deizm

Więc nadeszła ta pora w którą dotychczas uwierzyć nie chciałem

A o którą co wieczór od tak dawna na klęczkach mozolnie błagałem

I we krwi własnego wnętrza tak wzburzonej po bezkres szyi wodzie

Tonąłem mając tylko siebie swoje dłonie skronie i język na przeszkodzie

Więc nadeszła ta pora w którą dotychczas uwierzyć nie chciałem

Że stóp swoich oderwać nie mogę więc też i kroku postawić kolejnego

Spodziewać się jest kpiną a tu w głowie bieg biegnie jak krzyk

Co struną swego cierpienia rozrywa najbardziej majestatyczne góry ziemi

Stoję przy oknie z bólem klatki piersiowej

Stoję a świat za nim w deszczu płonie

Przykładam do betonu skronie

I zdaje się być cieplejszy niż twoje dłonie

~~mrcrowley

sączy się ciemność smolistym krwotokiem

i znów

noc przypływa

na łódce Charona

delikatnie słyszę uderzenia wiosła

i zimne myśli lgną do górnego płata mózgu

lodowy okład smutku

jestem dwa wdechy do tyłu

i trzy drinki do przodu

smoła wypełnia pokój

wpływa do wszystkich szklanek, pomieszczeń, głów

nim będzie za późno

wyskocz ze mną

przez okno

lub

zamknij je z hukiem

miażdżąc palce złudzeń

tak głośno

żeby spadły z nieba wszystkie latawce

L.J. Grafoman

Manifest rock'n'rollowy wygłoszony w Grandzie 7.06.2013

Marcel "Donki Chote" Kosakowski / Michał "L.J.Grafoman" Łukowicz / Mateusz "MrCrowley" Wróbel

Rock’n’roll umarł!

Wasze słowa są echem przetartych i przebrzmiałych krzyków sprzed lat! Wasz styl bycia to jedynie naśladowanie pośmiertnych podrygów Mika Jaggera! Dandysi! Ofermy! Pokraki współczesności! Rock’n’roll to nie seks! Rock’n’roll to nie narkotyki! Rock’n’roll to nie muzyka!

Rock’n’roll to poezja.

Rock’n’roll to my!

Słowo ciałem się stało i przemawia w trójcy jedynej do Was! Słowo pije alkohol między Wami! Poezja wyszła na ulice i spełniła swoją misję!

Wracamy do podziemia, katakumb życia literackiego, by wysłowić katowicka bohemę słowami stwórczymi, żywymi!

Niebezpieczne słowa! Nieprzyzwoite kształty liter! 

Zdania jak serca – ciału wyrwane! 

Jesteśmy tymi, którzy nadejść musieli! 

Prorocy słowa organicznego, stwarzającego!

My poeci horyzontu, w swej trójcy jedyni i niepodzielni, o trzech twarzach, trzech obliczach, trzech żywiołach!

Rock’n’roll religią! 

Rock’n’roll żywym ciałem! 

Rock’n’roll zbawieniem myśli!

Tworzymy kult jedyny i ostatni, religię nowych bogów! Z prasłowem dziś już nieczytelnym na piersiach naszych, wznosimy głowy dumnie i dumnie w struny krtani uderzamy!

Mszę poetycką czas zacząć!

>> ZDJĘCIA Z TEGO WYDARZENIA DOSTĘPNE TU! <<

~~ Horyzontalni