Zdjęcia z wieczoru poezji 25.04.2012

Po kolei

Drzewa przyklejone do nieba

niebo przyklejone do drzew

Oczy przyklejone do niesamowitego modelu

ziemi

Kwiatki, misternie porozmieszczane

na zielonej trawie

Drewniane zwierzęta, tak ożywione

jak prawdziwe

My, ludzie, stworzone marionetki

tylko ktoś odciął nam nitki

co nazywamy - dobrą wolą

Dobra wola - plastikowy owoc

gumowy wąż

Prawdziwe Piekło

Ludzie budują wieże z klocków,

bawią się w Boga

Ktoś to wszystko

musiał wymyślić

ktoś musiał wiedzieć, że tak się stanie...

~podła

Wieczór poezji 25.04.2012 środa

Pies ogrodnika

Pies ogrodnika

To ja gdy jestem zły.

Jestem bestią, więc szczerzę kły.

Pomiędzy zębami mam kawał spodni

ogrodnika, co dopuścił się zbrodni.

Prowadził się gość niemoralnie.

Złapałem go na mieście, gdy zgasły latarnie.

Tam też szczęką przytrzasłem jego półdupek.

Chrupnęło, mlasnęło, urwało.

Krzyczał jak głupek.

Po prostu, bez litości,

doprowadziłem go do moralności.

Zrobiłem z niego kalekę

i już tego nie odwlekę.

Za to on się w bólu wlecze,

(pewnie go też dupa piecze).

Pewnie mu ten tłuszczyk krwawi.

Pewnie się też łzami dławi.

Niech ta rana mu ropieje!

Niech mu grzyb zamieszka w ciele!

Niech pamięta o mnie co dzień!

Niech mnie czuje w pitej wodzie!

Patrz.

Ja w ciebie oczy wpijam.

I tak jak wszystkie w tym mieście uwiązane psy.

Jestem zadbany, wyniosły, szlachetny i zły.

L.J. Grafoman

Ostre dmuchanie

Ostre dmuchanie

Na wzdętych chodnikach nędzne konanie
ochrypłe dziady milknące we dnie
balon ich ciała wzmaga chrapanie
wreszcie umilknie i skóra zblednie

Powietrze stopniowo uleci bezładnie
zmarszczy się plastikowa obudowa
i na brudny, wymięty chodnik opadnie
nie jędrne ciało, lecz skóra gumowa.

Tymczasem fruwają pod niebem balony
młode, wydęte, lateksem opięte
patrzą z pogardą na swych przodków groby
na ich ciała kruche, na ich gumy zmięte

Nie wierzą, że kiedyś opadną i one
runą w dół smutkiem i strachem strawione
i w niebie ich własnym rozlegnie się echem
pierd wprost z balona zmieszany ze śmiechem…

~~donki chote

Kiedy miasto śpi

Kiedy miasto śpi

   "Kiedy rozum śpi, budzą się upiory"  
/F. Goya/

Nocą złowrogą bestia miasta śpi

Zielone świerszcze wczesnorannej mglistej nadziei

Jeszcze przed moim przybyciem w te jałowe krainy

Odeszły na bezterminowe wygnanie

Lecz teraz miasto śpi

Śni o zdającym się nie kończyć poranku

Jasnych brzytew

Otwieram okno

Przez cichociemny parking niesie się złowieszczy szum

Oddech potwora który już za parę godzin

Z martwych powstanie i zaprowadzi terror

Runą w ranę ust zmechanizowane ludzkie łby

Póki co śpi -

Czuję na twarzy jego oddech spokojny

Lecz ja ponad – ja widzi dumnie wznoszący się nad miastem

Pomnik

Rozświetlonej betonowej Godzilli

Spogląda na mnie wielobarwnym muszym okiem

A ja niepomny swego losu

Natarczywie bez przekonania czy zachwytu

Wpatruję się w nią

Przez szachownicę parkingu przebiegł kot- jednak coś żyje

Kieruję stopy na północ w stronę bezpiecznego łóżka

~~mrcrowley

Poezja tańczaca

P O E Z J A        T A Ń C Z Ą C A

W postapokaliptycznym tańcu

szamocze się poezja!

Wykrzywione palce,

stęchlizna i chłód.

Wilgoć żółtych kartek.

Ohydny to trup:

Głowa!

Łysa, wielka, zęby cztery.

Uśmiech!

Nędzny, smutny, chyba szczery.

Oczy!

Piękne, mokre i błękitne.

Dłonie!

Suche, starte, całkiem sztywne.

Stopy!

Kośćmi biją w bruk.

Stuku stuku stuku

stuk!

Kostka się podwija

Dancing puentuje.

Przekręca się szyja.

Ból ustępuje.

Zlatują się sępy. Lądują w radości.

I głuchną w stukocie

dziobów o kości.

L.J. Grafoman

Bestia zwana miastem

Bestia zwana miastem

"Z czarnych jelit ziemi wydobędziemy pałac ze złota" T. Peiper

Miasto jest czarne i myśli ma czarne
Krew tłoczy czarną aortą ulic
A nocą kiedy wytchnienia słucha w odpryskach deszczu
Cielsko swe murzyńskie rozwala po horyzont
Jedynie jeszcze gdzieniegdzie widzę
Oczy jego i zęby strasznobiałe
Rozświetlające skrzące się moich butów
Wytłoczonych kursywą w chodniku stygmaty

~~mrcrowley

Komentarz do "Nadziei na lepsze jutro"

Komentarz do „Nadziei na lepsze jutro”

„Żałobne, niezrozumiałe
słowa pogrzebane w grobie pańskim
ze smutku zmartwychwstałe
po łzach za narodem polskim.

Ich stopy zakrwawione
zwiedzają miast ruiny
gdzie głowy, twarze, miny
zdarte skóry postrzępione

puste spojrzenia w oczach wytartych
wszczepionych w miejsce potylicy,
tony ciał pożartych
przez dzieci Bogurodzicy.

Czego szukają jak nie ma niczego ?
orzeł czarny zamiast białego…”

            - Próżna jest, ach, ta nasza wiara,
po co nam ona skoro świat i tak skona…

~~donki chote

Z sensem

Z   S E N S E M

Miałem napisać wiersz z sensem

. . .

a tu takie gówno.

L.J. Grafoman

Kiedy nie ma nas

Kiedy nie ma nas

Teraz drgnij

Resztką ust które już nie moje

Lecz czyjeś na wieczność pozostać mające

Ucałuj ciszę będącą już nie miedzy nami

Rysą w granitowym bloku świętości lecz tę

Zalegającą moje powieki i rozdęte strachem płuca

Choć ty na przeciwległym brzegu niedosiężnej myśli

Pchnij bryłę mnie w ciepłe i lepkie wody niepamięci

Pozwól dryfować w bezmiarze nicości

Być kotwicą nieba uczepioną martwych mleczy

Z nadzieją na chwilę wytchnienia

Teraz drgnij – uwierz w ciche ptaki wiary

Że sen to zbyt częsty przyśnił ci się sen

~~mrcrowley

Manifest grupy poetyckiej "horyzont"

Wychodzimy z pochodnią słów naszych, by wznieść manifest. Dosyć marginalizacji poezji, podręcznikowych schematów, gdzie o artyzmie stanowi piedestał suchych starców. Dość ignorancji poezji, dość sentencji i przepisów na życie. Wznosimy krzyk sprzeciwu wobec bezosobowości odbiorców. Nie godzimy się na manipulację rzeczywistością. Nie oglądamy otoczenia szklanymi oczyma telewizorów.

Poezja na ulice!

Wnosimy o świeży oddech. Wnosimy o śmierć masowości i bezimienności. Nie chcemy karmić przepisami na życie, moralizować. Nie wierzymy w bożka przeszłości, historii ani postępu. Nasze spojrzenie obejmuje poziomą przestrzeń miasta penetrowaną czernią ulic i zgrzytem szyn tramwajowych. Poezja to nie wzniosłe słowa, to nie drogowskaz ani krew patriotów. Dante kłamał. Nasze piekło jest tu i teraz. Chcemy wchodzić do waszych mieszkań, miejsc pracy, toalet, tramwajów, autobusów, pociągów. Gadamer twierdzi: „Poeci z konieczności stali się cisi”, my protestujemy. Będziemy krzyczeć, ryczeć, z armat walić! Nie zamykaj drzwi, chciej wiedzieć więcej. Odważ się.