Polska

Polska

Żeby tak choć raz na szczudłach

Choćby o tę parę centymetrów wyżej

Być

Sprawdzić czy to całe rozgwieżdżone niebo

To nie bluff

Kartonowe niebo

Czyjeś słowa których ja nie rozumiem

Słowa tych cichociemnych spośród tłumu

Tych co to rybimi ustami przede mną cmokają

Oczy wybałuszają

Ja nie słyszę

Jestem tu sam

Przybyłem z daleka

Nie moim znakiem jest orzeł biały

Ten co z ziemi ekshumowany

Z prochu powstały i nie obróci się

Nie odwróci się – stoi twarzą do ściany

Nad głową widzę

Smugę na szkle

I jakoś wcale mnie to nie dziwi

~~mrcrowley

Tak dobrze pamiętam wasze plecy z czasem wyglądające jak twarze

Tak dobrze pamiętam wasze plecy z czasem wyglądające jak twarze

W przepaści piersi wciąż trzymam

Ten łyk powietrza dwudziestojednoletni

Uwiera skamle wierci się

Odgniat człowieczeństwa

Nikczemna myśl trzciny

Odruch do niedawna bezwarunkowy

Dziś niechętnie rzadko i nieregularnie

Daje z głębi żeber nikłe znaki życia

Wieczorami zezuję w stronę sufitu

Wycieczki te spisuję palcem na skroni

Rzeźbię labirynty korytarzy

Z włosem łonowym Ariadny

Z całym kosmykiem jej włosów

Odbywam te pielgrzymi

Na krańce swego jestestwa

I nic tam nie ma choć przysiągłbym

Że gdy mrokiem siąpi deszcz

Słyszę martwy skowyt nadziei maleństwa

~~mrcrowley

Parę słów o świecie i tym czym poezja jest

Parę słów o świecie i tym czym poezja jest

Pędzę do przodu
bo pcha mnie
ta iskra nadziei
Żar, ogień gorący
słów lawa
co wszystko odmieni

Ten świat –
nabity na pal
oszczepem przebity kark
zgwałcony wzrok

Twierdza zamknięta na ból
nóż w brzuchu
strzał słychać chór
Kataklizm
głowa rozbija się sama
o mur

Cichutko
powoli zalewa
mnie fala nadziei
przetapia wnętrzności
na złoto co wszystko odmieni

Mej krwi tutaj nie ma
zaś złoto rozkosznie się mieni

Zbierajcie głupcy-łupcy
wylewa się kieszeń
z mordy ślina cieknie
KUPCY !
wszystko sprzedadzą
uciekną
otarci nie-krwistą sadzą

A drzewa radośnie
rozwiną skrzydła
liście fruwają
ziemia im zbrzydła
Natura wszak nie wie czym jest poetyka
żądam tu i teraz –
KRYTYKA !

~~donki chote

Jestem, więc wątpię

Jestem, więc wątpię

Kreatura czasu mojego oblicza nosi imię

Pod wierzchnią warstwą grzechu i tego

Co w drgnienie niejedno wskazówki

Przyozdabia twarz zmęczoną w lotne myśli

Kiedy w lustrze jesieni dobywam spojrzeniem

Niechciane i wstrętne mojej myśli oblicze

Ona łechce ostatni bastion mózgu

Który rozwiera nierządne uda wprost

W złaknione wargi Bezradności

Przed chwilą zdawało mi się spadł liść przeznaczenia

Rozglądam się lecz już go nie ma

Po błyskawicy jego pozostał jedynie grzmot

Ciszą tląca się nadzieja na to czego przecież nie ma

~~mrcrowley

-

Błyszczę

bo Jestem zajebisty

a Moje słowa to zagadki

i miotam je jak bomby !

Słyszę

bomby tłukące ulice

świsty

tłukące mózgi

rozwalające ściany

naczyńka, przewody

niszczące wasze marne życia

trzęsące się, dorosłe, pokraczne płody !

Stapiam

stal samym spojrzeniem

językiem wycinam okręgi w murach

kiedy piszę

wraz ze stołem

trzęsie się literatura !

Grzmią i huczą Moje myśli

w waszych głowach

Moje wielkie, Moje złote

Moje piękne słowa !

Moje piękne i potworne

najostrzejsze lustra

odcinają tłuszcz od krzeseł

odczyniają nowe gusła !

I wycinam

zgniłe tkanki

wszystko co martwe wycinam

zostaje tylko prawda spod oczu

rodzi się Chwila !

Najlepsza dla świata Chwila !

(Horyzontalnym) 

L.J. Grafoman

Szeptem

szeptem rozkazuj falom grzmieć w brzegi

szeptem planety przesuwaj

szum tak cichutko (cichutko bardzo)

szumy zamieniaj w słowa

szumy jak puder cukrowy

szumy jak mgła deszczowa

szumy tak ciepłe i miękkie

spokojne oddechy w głowach

niech czaszka wybuchnie

i szumy wypuści

niech zwolni napięte mięśnie

niech sobie ten głuchy kosmos posłucha

jak winno brzmieć ludzkie szczęście

L.J. Grafoman

Przy parapecie

Przy parapecie

Na brudnej kartce nieba

Rysuję pękate brzuchy chmur

Ciemniejące granitową myślą

Zarysy podniebnych skał

Ptaki płowe trupio ruchome

Zaznaczam paznokcia rylcem

I w usta ich kościste co z chłodu dygoczą

Wkładam niechciany okruch chleba

Siedząc bezgłośnie naśladuję ich ruchy

Na szybie ślady warg i linii papilarnych

Ciężki palec wkładam do ust

Śliną rysuję nagie na niebie ciało

Ścieka spływa rozmywa się

Błądzi w labiryncie odcisków

Rozszczepionych skroni 

~~mrcrowley

Samotność

Samotność

I – chwiejność
Ziemia na powiekach
sypki nektar czasu
myślom daje upust dziki szelest wód
szum i drganie stóp

II – pierwsze usuwanie
Wytrzepałem się spod gruzów
w których zostawiłem
tylko resztki wspomnień
zapomnianych dusz
tam na wieczność już

III – ćwierć
Atramentem zlane
czoło w szkle
czarna kreska na języku
kształty powiek
liczba dłoni dwie i pół
odkopują wieczny dół

IV – bezdech
Żar zapałki rozpala dym
zbyt gęsty by wypuścić go z ust
zbyt duszący by łapać oddech

V – napięcie, drugie usuwanie
Nazywając myśli
rżnę, rżnę zaciekle
brutalnie i bez zabezpieczeń
wydalam co zbędne
koło błędne

VI
Wypada część
fragment powieki
ciała element
zamknięty na wieki
element ciasny
czernią pokryty
zapada w otchłań
synesis zużyty

~~donki chote