Proces

Proces

                       Wiersz ten dedykuję Tadeuszowi Micińskiemu


Dziś w głowie mam
kabaret sądu najwyższego
najświętszy wymiar kary
w imię ojca, syna
i syna, o którym zapomniano
wlepiono mi mandat za złe
parkowanie
i karę grzywny za
pyskowanie najwyższemu
wrzucono do karceru
tymczasowo
bo dla nieprzystosowanych
nie przewidziano tutaj miejsca
rozliczono z drobnych monet
które kolekcjonowałem
powiedziałem: "Niech taca
lekką wam będzie, skurwysyny"
bo miałem ochotę poprzeklinać

Za posiadanie na swym sumieniu
kilku grzechów głównych
kilku zachowań brzydkich
i pretensjonalnych
skazany zostałem
na doŻYwoCIE
w przebraniu węża
albo błazna
"Chuj"

Przy zejściu spotkałem
Marię Magdalenę
o dziwo wyglądała
jak tania dziwka
"Nie uklękniesz dziś przede mną
nie uklękniesz
nie przede mną
nie dziś"



donki chote

Schadzka poetycka "Poeta pilnie NIEpożądany"!

Erotyk - maj

Erotyk - maj

           Mojej muzie - Kai.

Śnij kwiatem pościeli mnie

Śnij i rozkwiecaj się

Przede mną

Teraz jest cisza a wraz z nią

Paruję ja

Ulatniam się z twoich ust w sen

Tam gdzie mnie zabierasz

Jednostajnie brzęczy i tli się

Żarówka – lecz nie w przyszłość

Tam gdzie mnie wydychasz

Wiecznie trwa teraźniejszość

I wciąż jędrna przeszłość

~~ mrcrowley

Maj ‘13

Maj ‘13

                Edwardowi Stachurze

Słoneczne chodniki

Lustra wy słońce ślijcie mi pękami

Potrzeba mi waszych stóp stopami moimi

Tak pięknie na gładkość codziennie deptanych

Słoneczne chodniki

Śmierci nie widzę z pomiędzy palców waszych

Wystającej wyczekującej mnie tak pilnie i ciekawie

Schnie tylko wolno w klindze światła umiera w butów wrzawie

Słoneczne chodniki

Tęsknię do was i pieszczę się z wami podeszew pocałunkami

Odciskami życia i ciężaru płonących w waszym świetle skroni

Gdy zechcę wejść pod samochód nie blokujcie mi drogi

Zimno mi w skronie
Słoneczne chodniki

Przylgnąłem do was cały

Gdzie wasze światła

Słoneczne chodniki

Ciemnieje mi już przed oczami

~~ mrcrowley

chodźmy na skraj miasta

chodźmy na skraj miasta

najdalej od śmiertelnej maszynerii nóg i dłoni

mając w pamięci ludzi pożartych

przez ciężkie tramwaje

chodźmy na skraj miasta

zapalimy znicze za wszystkich

duszących się w swoich pokojach

zamkniętych w garniturach i garsonkach

chodźmy na skraj miasta

zrzucimy całą winę

na pieniądze, maszyny, naukę, kretynów

będziemy tańczyć w rytm naszych oddechów

chodźmy na skraj miasta

wzniesiemy toast za nowo narodzonych

którzy odłączeni od matek

podłączą się wkrótce do internetu

chodźmy na skraj miasta

bo gdy zapadnie noc

zapadnie się ziemia

śpiewać będą trupy

pieśni żyjących

L.J. Grafoman

Wróżenie

Wróżenie

Chciałem napisać wiersz choć w środku cicho

Ciąży mi cisza – gdy ja milczy znaczy źle jest

Więc but swój podkuty w próchno wnętrza wkładam

Rozgrzebuję butwiejące nic nie warte dla mnie ja

Między drzazgami trzewi dostrzegłem ciche robaczki

Larwy czucia – zebrałem je prędko do pojemniczka

Techniki tej nauczyłem się od dziadka pamiętającego jeszcze

Zakazane wróżby wiejskiej ludności przedwojennej

Wysypałem robaczki na dębowym blacie stołu

Zapaliłem świecę i ćem parę w ćem-ność pokoju wypuściłem

Larwy pełzają cicho tworzą białawe na drewnie obrazy

A ja bezwiedne odczytuję przekaz – śnić śnić śnić nić

Nici Ariadny mi potrzeba

~~mrcrowley