Wiersz węglem napisany na ścianie klasztoru Bazylianów w Wilnie

Wiersz węglem napisany na ścianie  klasztoru Bazylianów w Wilnie

Wyciągnąć pistolet

I długo strzelać

W biały dzień

Lepiej widać krew

Sens? Nie wiem

To nie metafora

Odbierz to doraźnie

I nie bój się

Sen to póki co

Choć piękny sen

~~Mateusz Wróbel

Podyktowany przez kogoś wiersz

Podyktowany przez kogoś wiersz

Teraz spójrz na mnie i niech przemówią twoje oczy

Obojczyk roznieca niewidoczny nikomu ogień

Chcesz? Pokażę ci dokąd spaceruję gdy mnie nie ma.

Ostrzegam. Tam nic nie rzuca cienia choćby w sercu był

Listny jesienny dzień. Chcesz? Ostrzegam.

~~ Mateusz Wróbel

Pierwsza próba przywołania cienia

Pierwsza próba przywołania cienia

Sądziłem że odnajdę odpowiedzi

Na wszystkie nurtujące mnie pytania

Zdarłem w tym celu podeszwy butów

Na niejednej ludzkiej skórze

Wieczorami rozmawiam ze snem

Choć coraz krótsze są i mniej wymagające.

Utkwiłem wzrok w źrenicy studni

Którą pokazał mi na granicy lasu mój dziadek

Czasami – w takie dni jak ten – wydaje mi się

Że ona we mnie patrzy

Nie ja weń.

~~ Mateusz Wróbel

Wyłom

Wyłom

Powiedzmy sobie szczerze

Że nie o taki świat nam chodziło

Usta pachnące naftaliną

Słowa krwawiące fałszem

Świat?

Misterna konstrukcja

W którą ktoś tchnął życie –

Nigdy nie bałem się bardziej zmarłych

Niż teraz

~~ Mateusz Wróbel

Krótki wiersz o tym, jak zostałem pisarzem

Krótki wiersz o tym, jak zostałem pisarzem

Chcecie wiedzieć, jak zostałem poetą?

Gdy miałem dwanaście lat,

Poderżnąłem gardło kotu sąsiadki.

Gdybyście słyszeli ten charkot…

Gdybyście go słyszeli…

Chcecie wiedzieć, jak zostałem pisarzem?

Gdy miałem dwadzieścia pięć lat,

Napisałem pismo do wydawnictwa A5:

Szanowni Państwo,

Wysłałem do Państwa po raz trzydziesty swoją powieść.

Nalegam na jej wydanie.

Ten martwy kot wysłany kurierem, to moja wizytówka.

Z poważaniem…

~~ Mateusz Wróbel