Nieromantyczna improwizacja z 31 lipca 2012

Nieromantyczna improwizacja z 31 lipca 2012

"Pierś miał zbroczoną posoką, 
 Bo w tej piersi jest ran wiele: 
 Straszne cierpi on katusze, 
 Tysiąc mieczów miał on w ciele, 
 A wszystkie przeszły - aż w duszę. 
 Śmierć go chyba z ran uleczy"

/A. Mickiewicz, Dziady cz. III/

Spójrz na mnie wzrokiem dotąd nieznającym łez

I ujrzyj tę bliznę wiecznie krwawą siną i nabrzmiałą

Wrzód serca oddanego na wieczność wytrwałości

Wierze w ten dobry czas niemogący być przecież tak dobry do końca

A jednak z odkrytą piersią przedzieram się przez ten gąszcz myśli

Puszczę niczyjemu sercu tak słabo znaną kościołowi moich piersi

Którego imię tylko ustom mym jest znane

Sączy się

Zimna stopom posoka

Lepka i ciemna jak myśl której niedanym było widzieć słońca

Której imię chłodne i wilgotne nieznające szczęścia ni miłości

Klęcząca przyklękiem nierządnicy żądnej jedynie pokarmu ciała

Kiedy dusza w nicości cierpień jest była i będzie smagana

Cierniem zwątpień i złudnych pragnień kiedy Ja

Kiedy Ja martwe zdawać by się było od pokoleń

Jedynie serce wiecznie krwawe zdaje się bić marsza

Pijanego niezgodą na fantasmagorię oczu

Oddanych w niewolę wszechzłemu światu

A na imię niech mi będzie Kordian

Mimo bólu i zwątpienia nie zwątpiłem w serce

Poświęcam L. J. Grafomanowi wciąż mając w pamięci jego "Koniec" czytany głosem pełnym przejęcia nocną porą

~~mrcrowley

Requiem

Requiem

Myję usta dokładnie

Szoruję ząb za zębem

Uciśniony język i poczerniałe podniebienie

Tak by nic nie zostało by nie wyszło na jaw

Że się rozkładam

Że wciąż umieram

Mówią że sen jest bratem śmierci

Coś w tym jest gdy czuję rankiem

Że od wewnątrz rozkładam się

Wydzielam trupią słodkawą woń

Wchodząc codziennie do tramwaju

Czuję śmierć wyślizgującą się chyłkiem

Z bladych starczych ust – czuję jej obecność

Mimo ich starań – boją się by nie wyszło na jaw

Że się rozkładają

Że wciąż umierają

~~mrcrowley

Wieczorek horyzontalnych z dnia 25.04.2012

Zapraszamy serdecznie do obejrzenia nagrania z naszego pierwszego wieczorka poetyckiego z katowickiego "Bellmer Cafe" z dnia 25.04.2012.

Wieczorek horyzontalnych przez dm_4fe22fd1e353a

Horyzontalni w Krakowie

       






      Horyzontalni 
       w Krakowie

K O N I E C

Koniec koniec koniec osi

czasu mało coraz mniej.

Rosy nie ma, nie ma rosy.

Wiej! Wiatr, Wietrze, Wietrze wiej !

Na brunatnym trzęsawisku

siadły wkoło chude psy.

Sierść, makabra, sucho w pysku.

Każdy jeden roni łzy.

Zamiast kropli lecą wióry.

Zamiast śliny leci krew.

Białe futra chłód purpury

piją wśród targanych drzew.

Teraz gardziel świata straszy.

Ciszą czesze kłosy traw.

Stroi skrzypce, stroi basy.

Zagra dziś ostatni raz.

Wyrwały się w tango miliony sosen!

Wyniośle, ogromnie, w twardości jak stal!

Wybuchły okna i szklistym głosem

wydały rozkazy by zacząć bal!

Wzlatują podmuchem jak mlecze zielone,

jak świdry wwiercają się w chmury puchowe,

wirują się kręcą się kręcą wirują

Ktoś dobrze się bawi tak lasy zdmuchując.

Gdzieś w tle, wśród atomów tubalny śmiech

i trzaski, półnuty, powietrza śpiew

i puch się pojawia bo chmury rozdarte

na czarnym już niebie widać petardę.

Tysiące petard! Cegły i auta!

To szmata? Człowiek! Twarz z głowy zdarta!

Sprzęty domowe i wszystko stworzenie!

Kosmos jest tutaj. Tu jest zbawienie!

Wyrwani z pracy, z miłości, z szat!

Z tysiąca światów, tysiąca prawd!

W jednej wichurze, jednym strumieniu

W jednej ekstazie i jednym cierpieniu.

Tak wszyscy bliscy się kręcą dokoła

Człek człeka ściska, człek człeka woła

Są tak szczęśliwi. Jak nigdy jeszcze.

Tak jak papierki fruwają na wietrze.

Buch, wdech i wydech, pomruk i pyły.

Płuca ściśnięte wyprute z tchu.

świat krwi nie toczy bo wypruł żyły.

Melodię gra serce. Z wolna. Do snu.

Strzępki obłoków niepewnie drgają.

Wstydem zwilżają krawędzie włókniste.

Boją się ujrzeć co pozostało.

Są piękne, są miękkie, są takie czyste!

Kropelka przejrzystą nitkę nawleka,

potem jej wzorem kropel tysiące,

otwiera się doby nowej powieka

już za sekundę pojawi się słońce.

Deszczyk tak z wolna szum szumi szum snuje

W szarościach samotnych miasteczko szkicuje

Bo nie ma już domów, psów, ulic i ludzi.

Jedynie promienie. Bo słońce się budzi.

L.J. Grafoman (18/07/12)

Horyzontalni na plaży

Horyzontalni 

w 

Dąbkach.

Poezja na ulicę cz.1

 Wakacje mijają swoim tempem, a Wasi "horyzontalni" przy licznym wsparciu (tym razem Szymona W. - Pozdrawiamy !) nie próżnują szerząc głos poetycki w całej Polsce, świecie i gdzie tylko się da. Oto pierwsze zdjęcie z naszej wakacyjnej akcji "Poezja na ulicę": 

Szukajcie nas w tramwajach, autobusach, miejskich toaletach, słupach i w innych mniej lub bardziej dziwnych miejscach.


horyzontalni

Refleksja piątkowa

Refleksja piątkowa



Jak ja nienawidzę tej poniedziałkowej mantry
                      poniedziałkowego kaca i bólu głowy
                      poniedziałkowego kurwa i ja pierdole
                      poniedziałkowych pokrzywionych min dzieci

krzyku i skowytu
grzmotu miasta
i torpedy samochodów
burzliwych refleksji
po minionym weekendzie
i deszczu żalów a propos tego czego nie zdołałem zrobić

Jak ja nienawidzę tych poniedziałków !

…zwłaszcza gdy myśl wyprzedza czyn.





*spisane w piątek 13 lipca 2012 o godz. 0:00 (czyt. północ) dopijając piwo z sokiem mojej matki i jedząc jogurt (jestem zwykłym człowiekiem)


donki chote

Moje Pornic

Płyniesz do mnie brzuchatymi łonami fal

Mglistą poświatą utkaną z szeptu

W głębinie gardzieli tonie nicość

Strach tak nieodgadniony jak niebo

Gdy wielkie granitowe kobyły

Kołyszą się niepewnie przesuwając się przez nie

Gromkim echem sinych blizn

Stopy smagasz nocnego pielgrzyma

Wędrującego do ust twych głębokich

A z każdą śliny kroplą oczy me dławisz

Czeluścią swą ciemną mętną i wszech-głęboką

A lęk serca zdaje się grzmieć

Tysiącem zatopionych dzwonów

Niechcianych polipów minionego eonu

Wyciągam wzrok ku tobie

Obejmujesz skronie

Odwracam się w swoim obłędzie

Gdzieś w głębi odwiecznej

Lśni moja powieka bielą zwapniałej skroni

~~mrcrowley