RUMORY

RUMORY

Pękają jak bąble rumory bombowe

i skrzekiem zrębowym rozdartą mam głowę.

Spęczniałą, zziajaną, strzaskaną słów wrzaskiem

pocisku z armaty, hukniętą roztrzaskiem.

Tu grzmoty i trąby tam tramwaj świdruje

rozpruwa rozpruwa rozpruwa i pruje!

I wrzyna się w uszy i z brzękiem po torach

nurkuje w mą głowę przez taflę jeziora.

Tam spokój go połknie i da upust krzykom.

A woda się zmąci i drgać będzie cicho.

L.J. Grafoman

Zaczekaj

Zaczekaj

Zaczekaj[my] na sny

Zbytnio pobłądziliśmy

W cienistym lesie złudzeń

Między wersami złotosłowych ksiąg

I rad ust nam nieprzychylnych

Nic nie pozostało nam jak

Spijać cierpką żywicę naszych naiwnych serc

Okaleczonych skamieniałymi paznokciami

Nieczułymi skrwawionymi migrenami złudzeń

Wiesz

Wyśniłem ci wczoraj z ciernistych myśli lalkę

Wymarzyłem jej lśniące blond włosy i kruczoczarne brwi

I rzęsy którymi będzie odganiać muchy pragnień

Tak gęsto oplatające jej czarne z wysiłku usta

Tylko nie płacz

Tylko nie drwij ze mnie

Spójrz na moje dłonie

Są ciągle chłodne

Za oknem spadł śnieg

Choć to dopiero początek kwietnia

~~mrcrowley

Rytuał

Rytuał

W futrzanym szalu
w ciemności głębi
czai się piękna bestia wilgotna
cieknie po wargach płynność przelotna
ofiarę gnębi
stolica szału

Rozszerza kleszcze
paszczę rozwiera
wsuwa rozkosznie mięso stwardniałe
 głód ją rozpiera, żądze niemałe
czerwień się zbiera
 szarpie nią jeszcze

Cel wykonany
ranek nastaje
bielą oświetla skórę nabrzmiałą
ściera krew z wargi, ślinę z niej całą
skowyt ustaje
rytuał udany.

~~donki chote

Wiersz (bla bla bla)

Czyste i systematyczne przestrzenie wiersza

Na obraz świata i podobieństwo życia

Niewiele więcej mają sensu

Niż trzy oddechy, dwa mrugnięcia

i ryk tłuczonego szkła.

Bla bla bla

Pogoda znowu jest zła

Ble ble ble

Zaciekle gruchają gołębie

Bla bla bla

Zamknijcie się wreszcie !

Grr Grr Grr

Kochane zasrańce: Dziękuję serdecznie!

Bla bla bla

Teraz ten zaczyna ….

Wiersz jęknie ...

Pięknie, pięknie,

pięknie.

L.J. Grafoman

O jednoosobowym dekadentyzmie pokolenia ‘91

O jednoosobowym dekadentyzmie pokolenia ‘91

"Celuję prosto w twoje serce synu.

Przecież wiesz, że to najmniej czuły we mnie punkt."

M. Świetlicki

Burza

Wszelkie tak miłe memu oku

Błyski i rozbłyski minęły

Teraz cisza czterech ścian i my

Nasze spojrzenia znów na sobie

Skoncentrowane bez emocji

Z resztką tętna po tym sztormie

Co się teraz tli na zachodzie

I patrzysz we mnie jak w nic

Jak oczy moje w suche dno kieliszka

Z nadzieją pojawienia się czegoś

Co pozwoli znów latać

Mimo nadłamanych tekturowych skrzydeł

~~mrcrowley

Bez porozumienia

Bez porozumienia

Usta milczą w kamień zaklęte

Wewnątrz mnożąc ogłuszający szum

Wzbierającej po podniebienie

Śliny

Trzepotem rzęs rozpylasz łzę

Na siną grań moich ust

Zdajesz się nie słyszeć dzwonu echa

Niesłyszalnych jeszcze gróźb

Mięknie granit w wosk się przelewa

Raniąc twe piersi i jelit pełen brzuch

Tak mi potrzeba przebaczenia

Cierpliwie wymierzony w ciszę nieba

Wzwód

~~ mrcrowley

Kominiarz

Kominiarz

wlazł kominiarz na dach

i spadł

bach!

a żona wtedy robiła pranie

a córka jadła drugie śniadanie

a matka stroiła się pięknie na ważne spotkanie

a kominiarz zleciał

i nigdy nie wstanie.

L.J. Grafoman

Ciche chmury płyną choć to niedobra pora na sen

Ciche chmury płyną choć to niedobra pora na sen

Więc to ten moment w którym

Zapalają się latarnie uliczne

A ja nagi z westchnieniem na czole

Stojący w źrenicy ich oczu

Odgrywam pantomimę upadku

Teraz kiedy na powiekach ciążą

Ciche srebrniki moich przewin

Płuca oddech oddają z ulgą

Ten wieczysty odświętny

Przepasany wonią kadzidła

Papierosowego

Przywalony światłem ani drgnę

Choć wiem że widownia [sz]czeka

Ciekaw tylko jestem

Ile zapłaci za życie lub tez raczej

Śmierć

Tracącego już wiarę [w] człowieka

~~mrcrowley

Człowiek

Człowiek

Jak wielka w głowie bitwa
tak rozum podpowiada
im większy jest próg bólu
tym mniejsza z niego rozkosz

Jak mroczna jest modlitwa
tak komu odpowiada
im więcej w wiary w królów
tym mniejszy w państwie rokosz

Jak długa jest gonitwa
tak własne gówno zjada
im więcej kroków stawia
tym mniej w człowieku ciała




~~donki chote

***

***

                                                                                                  „[…]Wyrzec słowo, by stwierdzić, że głos
                                                                                                   Jest krzykiem i nikogo to nie obchodzi”

                                                                                                                       /Dotknąć...  R.Wojaczek/

Uderzyć pięścią w stół, by ta złamała się 
na pół

Rzucić spojrzeniem prostym, by wzrok stracić
obrazem ostrym

Wciągnąć w krtań powietrze czekając
aż to płuca zetrze

Wyszeptać słowo, by to zadrżało
oddechem, którego już dawno być nie powinno

~~donki chote

Krótki Przepis

Taki przepis

Zamieszaj mi w głowie jak w gęstym budyniu.

Miksując krew z cukrem wywołaj wir płynów.

Gorzki smak mózgu zeskrobuj łyżeczką.

I zalej syropem z czerwoną porzeczką.

Sprodukuj spojrzeniem swym prąd elektryczny

co zwiąże nas wstrząsem bezwzględnym i mglistym.

Z szalonej synapsy zliż skrzącą się iskrę,

by myśli rozświetlić brzęczącym rozbłyskiem.

Wygładzaj palcami me fałdy z rozumem

i rozbarw farbkami sieć szarych komórek.

Wszystkie te zdania tak długie wystawne

zamień w dwa słowa – cieplutkie, niezgrabne.

Piecz mnie tak czule, jak jak wiersze piekę.

Poczekaj na rumień! I posyp uśmiechem.

L.J. Grafoman

Ballada wieku XXI

Ballada wieku XXI

„Nieraz śród wody gwar, jakoby w mieście,
Ogień i dym bucha gęsty,
[…]
W wodach gadanie cichego pacierza,
I dziewic żałosne modły.”

                  ~~ A. Mickiewicz, Świteź

Stoję nie do końca wiedząc gdzie

Pode mną gwiazdy szkła się skrzące

Kaleczą nagie stopy

Nade mną toń nieprzyjazna

Zielonomartwa breja

Przebita snopem zielonego neonu wieżowca

Latarnią tego miasta przeklętego

Sprowadzającą brzytwy spojrzeń

Do żyjącego w międzyczasie portu

Nie do końca wiem gdzie się znalazłem

Dotykam dłonią podniebia – zlizuję cierpki jego smak

Lecz czy to na pewno środek niebokręga

Czy to nie miasto nocą w głębinach się tlące

Pod drwiną nieba wspartego

Sumą naszych beztlenowych westchnień

Żyjące ciszą zaklęte w bezsens

Dawno wyproszonego tak

~~mrcrowley