Najtańsze wieszaki na myśli wyniosłe

Stoję w nicości nie bardzo liryczny.

Nad sobą mam miliard lampeczek kosmicznych.

Jak płatki kokosu w smolistej zupie.

I każda inna. I w innej grupie.

Jak głupie krowy wiszą na niebie.

I każdy w nich szuka sensu dla siebie.

Lecz one sobie.

Tak wiszą na dnie.

I tylko czasem jak jakaś spadnie
to zdaje się komuś, że spada dla niego.

Lecz ona spada dla kogoś innego.


L.J. Grafoman

W Hipnozie

W Hipnozie

Półblask

Nieczytelne ruchy rąk

Czarny blat

Szklaneczka pustym wzrokiem

Rybim okiem wypatruje mnie

Bezmyślnie siedzę

Rozglądam się

Coraz cieplej

Przedśmiertna poprawa

Humoru

Uśmiech niewyraźny posyłam do siebie

W lustrze – jednak

Teraz spadam upadam – wypadam z gry

Złudzeń

Cisza coraz ciszej

Oni chodzą patrzą hałas robią

Płynę przez szklanej rzeczywistości przestrzeń

~~mrcrowley

Nieromantyczna improwizacja cz. II

Nieromantyczna improwizacja cz. II

„Gdy lampa gaśnie, kiedy pieśń piastunek ścicha,

Kiedy się małe dziecko z kołyski uśmiecha,

Ma sen całego życia... A gdy tak przemarzą,

Dzieci na świat nieznany smutną patrzą twarzą,

I bladem przerażają czołem od powicia;

Smutne pomiędzy ludźmi — bo miały sen życia.”

/J. Słowacki Godzina myśli/

Dobrze już dobrze wciąż bliżej ciemności

Choć oczy jeszcze młodością się skrzą

I każą myśleć co dalej i dalej

Moje już teraz widzą kasandrzanym wzrokiem

To co niechybnie w dali wyczekuje nas

Patrząc na nasze dwudziestoletnie dłonie

Nasze w moim mniemaniu starcze i letnie dłonie

Odczuwam w świątyni piersi kaleką żałobę

Niemą – usta jej pełne po krtań trwogi

Zaciskam szczęki żuchwą silną miażdżę zęby trzonowe

Twarze w moim śnie mieliście czarne

Mieliśmy je przecież wszyscy razem

A w świetle oczodołów niby pustych – gwiazdy

Całe spływały po wątłych policzkach galaktyki

Palce stóp zaś sine i brudne z wysiłkiem wyraźnym wbite w ziemię

Spójrzcie jak łzy leję ciemne matowe

Nasze życie już od narodzin przegrane stracone

A jednak nadano nam na chrzcie drugie

Niewykluczone że ważniejsze od pierwszego imię

Tego świętego męczennika który wtacza głaz krzyża daremnie

Na czaszki naszego śmiertelnego ojca sklepienie

Było to dawniej Syzyfusa imię

Dziś brzmi w ustach ludu – ty Skurwysynie

Milkną w tej chwili usta Sybilli

Usta horyzontu miasta

Cicho drżące

Nic niemogące

Patrzące w letargu w niechciane jutro

(20.08.2012)

Poświęcam horyzontalnym

~~mrcrowley

Gdy jasność przeciera noc cierpką jak kawa

Gdy jasność przeciera noc cierpką jak kawa 
I gwiazdy znikają straszliwie,
Wracają z wesela upiory garbate
naprute wódeczką i winem.


Krok.         - noga pamięta,



         bach!           - zapomniała


Grunt, że tylko siniaczek.

Grunt, że się nie złamała.


Wymięte koszule! Rozpięte spodnie!
(Krrrrrawaty w kieszeniach.)
Bo tak jest swobodnie.

Zapach, zapach, zapach.
zapachniało domem.
Zapadła decyzja.
W tamtą idą stronę.
Krok za krokiem, but, but, korzeń.
Fantastycznie się oddycha na królewskim dworze.
Bo świat jest wykwintny, a upiory - pany.
Każdy upiór jakby z drzewa wystrugany.
Balony wiszą na drzewach. A drzewa wiszą na ziemi. Ziemia wisi w kosmosie. A kosmos wśród cieni.
Świat zaczyna pulsować.
Kręcić zaczyna się głowa.
Wyrwał się, urwał, trzask, silnik zwierzęcy.
Trzęsą się trzęsą się, trzęsą się ręce.
Karuzela stop!

Karuzela start!
Jeden obrót, drugi obrót, trzeci obrót, czwarty.
Ziemia, kawa, pyłki, gwiazdy, jądra, fusy, kwarki.

Gdy w słodyczy ciepłej kogut pióra suszy
Stary opat po śniadaniu spaceruje w głuszy
Ciiiii  ....
.....
Rześko bije dzwon.
(A upiory w swoich łóżkach najwykwintniej śpią.)


L.J. Grafoman

Cień mnie przed lustrem asymetrycznie

Cień mnie przed lustrem asymetrycznie

Zawodzą zmysły

Stopy w milczeniu płaczą

W lustrze widzę siebie

Choć to nie do końca ja

Ten tu bardziej przypomina mnie

Ja sam – szorstka strona książki z ‘79

Dziwne

Choć oboje chcemy to zęby zgrzytają

Mieląc zmieszane ze zgryzotą okruchy lustra

Nasze karki silne

Wgryźć się w siebie nie pozwolą

A szkoda

21 sierpnia 2012, 21:42 

Gdzieś w granicach Aglomeracji Śląskiej

~~mrcrowley

Kierunek: Plac Miarki

Kierunek: Plac Miarki

W tramwaju ludzie śmierdzą

Śmierdzą ich słowa i spojrzenia

Głaszczą powiekami powietrze głaszczą

Rozmazują przykrą rzeczywistość

Zgrzyta tramwaj wraz z zębami

I trzeszczą barierki – kości szczęki

Liczę z wolna sekundy coraz wolniejsze

Choć tak ich wiele do końca udręki

Dedykuję Donki Chote'owi, poecie, który równie pesymistycznie patrzy na otaczający mnie świat.

~~mrcrowley

Psy, rasa: człowiek (czyli wiersz nie o tym, że Boga nie ma !)

Psy, rasa: człowiek (czyli wiersz nie o tym, że Boga nie ma !)

Biegną zaciekle psy śmiertelne
bez przyczyny, bez smyczy, bez pana
nie ma Pana

Psy z natury są wierne
lecz też gonią <bez przyczyny> ogony, nie pana
nie ma Pana

Wyją też do księżyca, niebu wierne
i wołają siebie wzajemnie i pana
lecz nie ma Pana



donki chote

Coraz mniej czasu tracimy na sen

Coraz mniej czasu tracimy na sen

Ścigam piersi wszechwidzącym

Pryzmatem rozporka wzrokiem

Bieleją wśród śniegu ciała

Zrywam białe grona grzechu

Omdlała zapachem krwi zaczekaj

Piłą marzeń uwolnię twój orgazm

A kołyskę ud skosztuję opuchłym językiem

Skora do ciszy jest ta mgła wśród burzy

Zmysłów których wszechwielka broni tama

Która kością mą w biel bić nie pozwala

Lecz już wkrótce ja i ty tam gdzie pod sufit

Wędrują nieprzytomne oczy

Krew to moich skroni pulsuje w lędźwi kołowrotach

I pędzi wciąż pędzi machinę okrutną

Wtem spazm nawiedził orchideę twarzy

Czas spłynął łzą ołowianą w dół po pośladkach

Sen niech się przyśni nam słony

Sen dla powiek tak lepki

~~mrcrowley