Pomnik Bestii

Pomnik Bestii

Wyszedłem po zachodzie słońca

Naprzeciw nieba

Sino

Smok odetchnął – smog fog

Szklarnia ciemna miasta

Na bliskim horyzoncie czarne żurawie

Czarne piksele ludzi na rusztowaniu

Wznoszą powoli i z wielką rozwagą

Pomnik pod czujnym okiem bestii

11.03.2014

~~ MrCrowley

Kim jesteś kochany

Kim jesteś kochany


Więc to tak
z siebie ze środka
pomostem ofiara
w oddanym pulsie
z oczu słowa czas mija
podobno

czym jest ta niewinna łza, którą widziałeś
czym jest mój ostatni krok
dlaczego kiedyś
dlaczego ciągle tu trwam
kochany jesteś kim przestań
w słowach prościej jest ukryć żal
niż w oczach

nie zamykasz
nie wiesz
nie chcesz
a ja uciekłam już dawno
został w tobie zegar
bijący czas
który za nami



Kochany

święty obrazek

zagryza pies sarenkę

w centrum miasta w niedzielę

wsuwa jej zęby pod szyję

językiem nacina swe imię

obnaża różową śmiertelność

rozpacz kopytek

zagłusza szum chmur

i brzęczenie słońca.

gdyby kości mocniej waliły w bruk

może jakaś rodzina przerwałaby obiad

albo ktoś spojrzałby smutno

sposobem jakim się patrzy na święte obrazy

ale nawet ona zamknęła oczy

wszystko by zamknęła

najchętniej wybiegłaby z tego wiersza

im więcej słów, tym dłuższe cierpienie.

w centrum miasta

w duszną niedzielę

dokonało się

sarenka od teraz już nie jest sarenką

a pies jeszcze bardziej jest psem.

pozostaje liczyć

że była jedną z tych suk

którym się należało.

L.J. Grafoman

Wciąż o tym samym

Wciąż o tym samym


Wciąż nie mogę uwierzyć
jak blisko strumienia schną kwiaty
trawa ciemnieje w mrokach drzew
schylony bóg depcze po złotych organach
spluwając na ziemię prądy huragany
i słychać tylko ciche mamrotanie
spalonych liści
rżyste opętanie
a potem spokój wód
po trąbach powietrznych rzeki spływają
rzewnie pogrywają
W zapadnięty horyzont wbijasz moją głowę
łatając nią pragnienie swej doskonałości


donki chote

Wiersz z pestką

Wiersz z pestką

Szukałem prawdy i nie wiem

Czy tę prawdę znalazłem

Ale nie mogła ona utrzymać

Papierosa w dłoniach

Te dłonie –

One czegoś w sobie szukały

I w wieczności swego rozdwojenia

Odnaleźć nie mogły słów

Kalekie były jego usta

Bezpłodne rodziły wyrazy

Potworne zdania

Dźwięki jak omszałe głazy

Szukałem prawdy i nie wiem

Czy tę prawdę znalazłem

[Nie spodobała mi się

Była zbyt znajoma – ziemska –

Bez pierwiastka boga –]

Wciąż widzę jak nie mógł

Utrzymać papierosa w dłoniach

26.02.2014

~~ MrCrowley