Kosmos

Nocy nieletniej ze strachu drgającej czterdzieści obrotów wszechświata wstecz

pomiędzy Orionem a Czarnym Słońcem gdy snułem za sobą planet sieć

zderzyłem się z kulą rzuconą przez Boga torpedą smutku ognia i łez

zmrożoną miłością do stworów cielistych mylących pojęcia „człowiek” i „pies”

rozwarłem swe usta, połknąłem kometę i krzyk w sobie boski zdusiłem

spojrzałem na morza i morskie odbicie nazwało mnie skurwysynem.

A bujne wzory najmodniejszych twarzy zdawały się wciekać jak woda w ziemię

wszystkie idee ludzkie poznałem, cmentarze, muzea, klatki, przestrzenie

samotność głęboką i głuchą jak studnie co uschły zmiażdżone pędzlem

smutnego Boga na smutnym płótnie co wcisnął w paletę swe serce

i stałem się ludzki.

I chłodny. I czujny. I palce miałem z porcelany.

A w ustach szmaragd krzyku prawdy i wiary.

Chamy najgłupsze, idioci i durnie, pedały stuknięte, poczwary i trutnie

Kretyni niemyci, menele, turyści, trupy, modelki, fałszywi artyści

beztalencia stęchłe karmione nadzieją na szansę, schronienie przed wielką zawieją

karmione obrazem wieczności zielonej, potwory w ten obraz fałszu wtopione

jesteśmy przegrani.

To wszystko jest mózgiem. Twoim. Moim.

Tej dziewczynki, która sprawia wrażenie, że mózgu nie ma.

Chłopca, który będzie drwić z tego wiersza.

Kogoś, kto właśnie przeczytał te 22 wersy.

Przegrzewamy się. Umrzemy. Zgnijemy w grobie.

I tak samo jak my umrze świat.

Najpierw w nas.

A potem sam w sobie.

L.J. Grafoman