Nieromantyczna improwizacja cz. II

Nieromantyczna improwizacja cz. II

„Gdy lampa gaśnie, kiedy pieśń piastunek ścicha,

Kiedy się małe dziecko z kołyski uśmiecha,

Ma sen całego życia... A gdy tak przemarzą,

Dzieci na świat nieznany smutną patrzą twarzą,

I bladem przerażają czołem od powicia;

Smutne pomiędzy ludźmi — bo miały sen życia.”

/J. Słowacki Godzina myśli/

Dobrze już dobrze wciąż bliżej ciemności

Choć oczy jeszcze młodością się skrzą

I każą myśleć co dalej i dalej

Moje już teraz widzą kasandrzanym wzrokiem

To co niechybnie w dali wyczekuje nas

Patrząc na nasze dwudziestoletnie dłonie

Nasze w moim mniemaniu starcze i letnie dłonie

Odczuwam w świątyni piersi kaleką żałobę

Niemą – usta jej pełne po krtań trwogi

Zaciskam szczęki żuchwą silną miażdżę zęby trzonowe

Twarze w moim śnie mieliście czarne

Mieliśmy je przecież wszyscy razem

A w świetle oczodołów niby pustych – gwiazdy

Całe spływały po wątłych policzkach galaktyki

Palce stóp zaś sine i brudne z wysiłkiem wyraźnym wbite w ziemię

Spójrzcie jak łzy leję ciemne matowe

Nasze życie już od narodzin przegrane stracone

A jednak nadano nam na chrzcie drugie

Niewykluczone że ważniejsze od pierwszego imię

Tego świętego męczennika który wtacza głaz krzyża daremnie

Na czaszki naszego śmiertelnego ojca sklepienie

Było to dawniej Syzyfusa imię

Dziś brzmi w ustach ludu – ty Skurwysynie

Milkną w tej chwili usta Sybilli

Usta horyzontu miasta

Cicho drżące

Nic niemogące

Patrzące w letargu w niechciane jutro

(20.08.2012)

Poświęcam horyzontalnym

~~mrcrowley