Moje Pornic

Płyniesz do mnie brzuchatymi łonami fal

Mglistą poświatą utkaną z szeptu

W głębinie gardzieli tonie nicość

Strach tak nieodgadniony jak niebo

Gdy wielkie granitowe kobyły

Kołyszą się niepewnie przesuwając się przez nie

Gromkim echem sinych blizn

Stopy smagasz nocnego pielgrzyma

Wędrującego do ust twych głębokich

A z każdą śliny kroplą oczy me dławisz

Czeluścią swą ciemną mętną i wszech-głęboką

A lęk serca zdaje się grzmieć

Tysiącem zatopionych dzwonów

Niechcianych polipów minionego eonu

Wyciągam wzrok ku tobie

Obejmujesz skronie

Odwracam się w swoim obłędzie

Gdzieś w głębi odwiecznej

Lśni moja powieka bielą zwapniałej skroni

~~mrcrowley