***
wiersz dedykuję sobie
Nie znalazłem tego czego chciałem
trwam i wietrzę ubranie z zapachów
pozostałości brudu własnego sumienia
już nie rozwieram ust raz związanych
Nie uciekłem zbyt daleko
na darmo bunt mój derywat
spuszczam głowę ilekroć widzę
krok za gestem
gest za słowem
panoszę się i rozdzieram
patrzę
i sam siebie nie poznaję
donki chote
podoba mi się!
OdpowiedzUsuńCały Chote!
OdpowiedzUsuń~~mr
Wiatr zabiera zapachy z ubrania,
OdpowiedzUsuńSzarpie włosy, zakrywa oczy... Wiatr!
Sumienie dalej splamione.
Nie jesteś sobą,
Lecz w lustrze widzisz siebie.
maciejka__
Jak można sobie samemu zadedykować wiersz ? !
OdpowiedzUsuńTo jest chore , proszę Pana !
ale wiersz mnie się podoba , osobiście bardzo osobiście .
Anna Antonina B.
(Poetka z Bieżyn)
Wiersz autobiograficzny. Dedykuję sobie, bo mogę.
UsuńPozdrawiam,
autor
nie. nie możesz
UsuńPiękny jest motyw z wiatrem, który kradnie zapachy z ubrania.
OdpowiedzUsuńCzyste Katharsis. Piękne.
Jagna Molfr
Piękny wiersz....
OdpowiedzUsuńZapraszam do mnie: http://poezja-abstrakcja.blogspot.com/?m=0
Dopiero zaczynam, ale może się coś spodoba :)
Pozdrawiam,
Poeta A